Podgorica je glavni i najveći grad Crne Gore, smeštena u Zetsko-bjelopavlićkoj ravnici, na prostoru oko pet reka – Morače, Ribnice, Zete, Cijevne i Sitnice. Reč je o lepom i modernom kosmopolitskom gradu, sa građevinama koje posjeduju harizmu starog i novog doba, kao i očuvanu prirodu grada i okoline. Podgorica je podignuta na temeljima prastarih naselja, još od vremena srednjeg paleolita, u kontinuitetu se može pratiti razvoj i nastajanje različitih kultura. Grci, Iliri, Rimljani, Huni, Goti, Sloveni, Vizantijci i Osmanlije, svi oni su se borili za blagodeti regije u kojoj se miješaju mirisi mora i visokih planina, i svi su ostavili traga. Ime Podgorica pominje se prvi put 1326. godine, kada i počinje razvoj grada, no nakon 1474. kada Turci ulaze u Podgoricu i razvoj grada stagnira i traje gotovo četiri veka koliko je i potrajala turska okupacija. U II svetskom ratu Podgorica je bombardovana preko 70 puta i bila srušena do temelja. Oslobođena je 19. XII 1944, a od 13. VII 1946. (kada je postala i glavni grad Republike Crne Gore) do 2. aprila 1992. nosila je ime Titograd.
Treba reći da je jako malo spomenika kulture sačuvano, s obzirom na pomenuta razaranja iz II svetskog rata. Iz turskog perioda sačuvana je Sahat-kula iz 18. veka, dve od nekadašnjih šest džamija (Osmanagića i Doganjska), kao i uske ulice oko njih koje sačinjavaju Staru varoš. Iz perioda Kraljevine Crne Gore najvažniji je Dvorac kralja Nikole I. Petrovića u parku Kruševac, koji danas čini Centar za savremenu umetnost. Decenijama su glavna obeležja grada bile soc-realističke građevine i blokovi zgrada, no dosta se toga promenilo tokom poslednjih nekoliko godina, kada je sagrađen čitav moderan kompleks zgrada na desnoj obali reke Morače, a od 2005. svojevrstan simbol Podgorice postao je novi most „Milenijum“ koji sa čak 57 metara visokim pilonom dominira panoramom grada i spaja dve obale Morače. Podgoričani, a i svi posetioci ovog grada koriste sve potencijale obližnjih brda Gorica i Ljubović, koja se od milošte još nazivaju i plućima Podgorice, te se, najčešće vikendom, gotovo četvrtina grada „preseli“ iz urbane džungle u brda, baveći se tamo sportsko-rekreativnim aktivnostima (pešačenje, trčanje, vožnja biciklom po uređenim stazama i slično) ili jednostavno se relaksira mirujući i uživajući svim čulima u miru i tišini prelepe prirode.
Podgorica je centar više univerzitetskih, naučnih i kulturnih ustanova, glavna ulica je Ulica slobode koja predstavlja gradsko korzo, dok glavna gradska šetališta čine Negoševa i Hercegovačka ulica, sa, čini se, nebrojenim, buticima i kafićima. Jedan od simbola grada je i Sahat kula koja predstavlja reprezentativan primer arhitekture preostale iz perioda turske vladavine Podgoricom. Sagrađena je u XVIII veku, a sa svojih 16 metara visine poput kakvog svetionika izdiže se nad prostorom Stare Varoši. Još neki značajni primeri orijentalne arhitekture su i već pomenute džamije Osmanagića i Glavatovića, stari amam (kasnije pretvoren u javno kupatilo, a danas Banja) i turska apsana, koja je po podgoričkom zabitu Jusu Mučinu Krnjiću dobila ime Jusovača. Ljubiteljima sakralne umetnosti zasigurno su interesantni Hram Hristovog Vaskrsenja, smešten u podgoričkom naselju Momišići, koji predstavlja i najveći pravoslavni hram u Crnoj Gori, Crkva Sv. Đorđa, smeštena u podnožju Gorice, brda po kome je grad i dobio ime, izgrađena između IX i XI veka, Rimokatolička crkva, smeštena u naselju Konik, posvećena Presvetom Srcu Isusovu, kao i Skender Čauševa-Starodoganjska džamija koja potiče sa kraja XV veka.